Stilte in een wereld vol lawaai
De onrust van omgeving en werk, de onophoudelijke stroom van informatie, en de haast die ons vooruit lijkt te duwen, nemen de ruimte in waarin we werkelijk kunnen luisteren naar wat er binnen in ons leeft. We hebben nog altijd een ziel, maar die kunnen we met al het lawaai niet horen.
Vanaf mijn coachlocatie bij de UvA zie ik winterse schaduwen spelen met het zonlicht. Ik kijk naar al het gewemel van de studenten in de Roetersstraat. Binnen is het ook aangenaam. Wel iets warmer. En stiller. Hier ontvang ik sinds het najaar docenten, PhD’s, promovendi, leidinggevenden en andere medewerkers van de UvA.


Uit de dichtbundel ‘Een zee van troost’ van Inge Zwerver
Ook in mijn eigen praktijk naast Park Frankendael kijk ik graag naar buiten. Het zou een ietwat naïeve gedachte zijn dat de ervaringen in beide ruimtes waar ik coach volstaan om iemands leven te veranderen. Leven is niet iets statisch wat alleen even een nieuw likje verf nodig heeft. Leven is een proces en als we een proces willen veranderen dan is het zinvol daar dagelijks mee bezig te zijn. De nadruk ligt in die zin op het nemen van de volgende stap. En die stap is wat mij betreft durven stil zijn.
“Time is a created thing. To say, ‘I don’t have time’, is like saying, ‘I don’t want to. – Lao Zi“
Wat we met elkaar het meeste nodig hebben is Stilte. We kunnen niet meer groeien als we doorgaan met het lawaai dat we de hele tijd tegenkomen. Het schaadt ons. Het is in de rust waar je je begint te ontwikkelen en te begrijpen wat het is dat jij te bieden hebt. Waarvoor je hier bent. Ondanks al het lawaai en vervlogen dromen is dit nog steeds een mooie wereld. Doe je werk, speel buiten, wees stil en luister.




