De vloer is nu een tafel
Maker, coach, mens: over doorlopende lijnen in werk en identiteit
‘En, wat doe jij tegenwoordig?’ vroeg iemand die ik nog ken uit mijn tijd als regisseur.
Toen ik vertelde over mijn praktijk en mijn werk bij de universiteit, kreeg ik een glimlach die ik niet goed kon plaatsen. Een tikje meewarig misschien. Alsof ik iets heel anders was gaan doen. Alsof ik afscheid had genomen van mijn kunstenaarschap. De glimlach bleef heel even hangen.
Ik hou van mijn werk nu. Ik heb mijn eigen praktijk waar ik mensen coach op talent, loopbaan en levensvragen. Vaak zijn dat mensen uit de culturele en creatieve sector, of mensen met een sterke morele ambitie.
Daarnaast begeleid ik aan de UvA jonge wetenschappers – promovendi, postdocs, docenten – die midden in hun ontwikkeling staan. En ik werk mee aan programma’s met maatschappelijke betekenis.
Mijn werkende leven draait om autonomie, groeien, en de schoonheid van echte verbinding.
Toch reist mijn verleden als maker altijd mee. Maandag zat ik nog aan tafel met een toneelschrijver, een zangeres, een beeldend kunstenaar en een filmregisseur. De dag erna sprak ik een postdoc die onderzoek doet naar weerbaarheid bij ouderen. Onderzoek dat alleen doorgaat als de subsidie wordt toegekend.
Het regisseren – verbanden leggen, mensen begeleiden, richting geven – dat raak ik niet kwijt. Het is verweven in wie ik ben.
Misschien is dat wel waarom opmerkingen uit het verleden me soms raken: ze doen alsof het twee werelden zijn. Terwijl ik juist voel dat er één lijn doorloopt.
Mijn werk is geen breuk, maar een doorontwikkeling.
Ik ben niet óf maker óf coach. Ik ben iemand die beweging helpt op gang brengen, in mensen en in ideeën.
Of we nu in een repetitielokaal staan, de longen uit ons lijf zingen, of wanneer ik tegenover iemand zit die zoekt naar houvast in een werkveld vol onzekerheden.
Misschien is dat de uitnodiging die ik mezelf steeds opnieuw mag doen: niet meegaan in de hokjes van anderen, of de hokjes van marketing en specialismen, maar trouw blijven aan de rode draad.
Identiteit is geen titel op een visitekaartje, maar een weefsel van alles wat je doet, hebt gedaan en nog wilt gaan maken.
De vloer is nu een tafel. En er is altijd plek voor één stoel extra. Als jij voelt dat dit jouw verhaal raakt, schuif gerust aan.
Małgorzata Mirga-Tas
