Worden wie je bent
“Iedereen wilde Cary Grant zijn. Cary Grant zelf ook.”
Een filmheld zijn? Beroemd zijn? Zou jij dat willen? Zou het bij je passen? Echt? Deze zin hierboven kwam van Grant zelf overigens.
Soms is er een idee, of een beeld, van wat je graag zou willen of zelfs moeten zijn. Ja, misschien willen we beroemd zijn (waar staat dat beroemd zijn eigenlijk voor?) of een personage uit een film, of leidinggevende, model, jurist, hoofdredacteur van een Nederlands dagblad. Is er een maatschappelijk -gevoelde- druk iets te moeten kiezen wat helemaal niet bij je past. Zou je spanningsniveau veel te hoog uitvallen in de functie van manager van Booking.com. Ook al vindt je familie het een pracht functie en is je partner ook wel blij met je inkomen. Help, wat te doen wanner je helemaal niet weet wat je DROOM of PASSIE is? Er zijn heel veel mensen die überhaupt niet weten wat te kiezen; studie, baan, richting. Laat staan dat ze weten wat hun ROEPING is. Hebben we niet allemaal van tijd tot tijd ambivalente gevoelens en verlangens? Over wie we zijn of willen zijn. Welke job we moeten kiezen om ons happy te voelen, want een baan moet toch leuk zijn, je passie zijn? En soms zijn er ook van die ideeën en verlangens die helemaal niet matchen met onszelf. Of nog vaker dat we ergens uit willen. Weg uit die ?!*** organisatie! Maar hoe? En wat dan? De huur, of hypotheek moet ook worden betaald. En echt gelukkig voel je je niet.
Wat dat betreft is de veelgehoorde (verzuchtende) zin: “Was ik maar gewoon postbode! Of melkboer! ”, een hele begrijpelijke. De romantiek van het ambacht. Duidelijkheid versus ronddobberen op de grote oceaan. Oh, wat kunnen we dan verlangen naar iets wat duidelijk is. Postbode zijn is tenminste duidelijk en het maakt ook nog eens andere mensen blij. De comfortabele variant daarvan is dat we gewoon rijk willen zijn. “Won ik maar de loterij.” Of “Was ik maar beroemd.” Punt. Oh, en ja, we kunnen ook altijd nog vader en moeder worden.
Toen ik een puber was kwam, na de film, de serie FAME op televisie. In een tijd waar je nog een aflevering per week keek;-) Iedereen van mijn generatie herinnert zich vast nog wel Bruno op zijn synthesizer. Of Leroy, een eigenzinnige, waanzinnige danser en de zwartharige, chaotische en grappige Doris. Eén ding wist ik vanaf dat moment zeker: dat wilde ik ook! Beter gezegd — daar wilde ik bij horen! Wilde ik dan artiest worden? Of wilde ik toen vooral bij zo’n familie horen? Me bij zo’n heerlijke warmhartige, expressieve ‘tribe’ aansluiten?
Het is een hele kunst om je te engageren met jezelf. Met je eigen waarden. Los van wat je ziet op social media, bij de buren, of wat je familie van je verlangt. Wat je van jezelf verlangt. Toch begint het daarmee: jezelf kennen. Weten wat voor jou belangrijk is. Weten waar jij energie van krijgt. Stappen zetten in die richting, hoe klein of onzichtbaar die ook mogen lijken. In het dagelijkse leven verantwoordelijkheid nemen voor jezelf. Pauzes inlassen. Reflecteren. Door op kleine schaal actie te ondernemen, kun je meer inzicht krijgen in jezelf. Creëer je ruimte voor nieuwe ideeën en gedachten.
Een goede coach helpt je om meer inzicht te krijgen in jezelf. Door jezelf waardevolle gesprekken te gunnen — dat is zelfliefde. Goed voor jezelf zorgen, zoals je bijvoorbeeld ook naar de sportschool gaat, een yogaklas volgt, of naar de kapper gaat. Door gesprekken en gerichte oefeningen kom je meer in contact met de dingen die er voor jou werkelijk toe doen. En dat is heel persoonlijk. Inzichten dragen bij aan het halen van doelen; op de werkvloer en in het leven daarbuiten. Dit door middel van gestructureerde gesprekken, vanuit een heldere hulpvraag. Het helpen verhelderen van je kwaliteiten, waarden en overtuigingen valt daar ook onder. Voor mij is compassie de kern van een goed leven. We zijn allemaal mensen; koppige, warrige doorzetters. Met allergieën, fouten en valkuilen, dromen en talenten.
Zijn wie je werkelijk bent is een hele kunst. Is een levenskunst. Is je adem. Dus ook al heb je (nog) geen plan; haal simpelweg adem, vertrouw en laat los. En kijk maar eens wat er gebeurt. Misschien ontstaat er dan al een ander pad. Ontstaat er ruimte. Ontstaat er bewegingsruimte in jezelf.
Een Cary Grant zijn is natuurlijk heel leuk — jezelf en durven kiezen om jezelf te zijn is geweldig.
