Je eigen vliegwiel zijn
Elke dag krijgen we veelvuldig kansen om ons open te stellen of af te sluiten. Al deze momenten kun je zien als leermomenten. Maar meestal rennen we door; we rennen als gekken. Van de ene afspraak, meeting, call, gesprek na de andere. Om verbinding te maken met jezelf en ook met je omgeving is het waardevol om te vertragen. Hoe belangrijk alle bovenstaande zaken ook lijken. Zonder vertraging creëren we niets meer, kunnen we geen verbinding maken met onszelf en met elkaar; zien we elkaar niet en horen we elkaar niet.
Opmerkelijk genoeg kan al dit geren ook een verslaving zijn, een werkverslaving, een doen-verslaving. ‘Ik doe, dus ik ben.’ Alle verslavingen komen voort uit dat moment waarop we op het kartelrandje komen, wanneer het te veel pijn doet en we er gewoon niet tegen kunnen. We hebben het gevoel dat we dit moeten verzachten, opvullen met iets, en we raken verslaafd aan wat het ook is dat die pijn lijkt te verzachten. In dit geval: doen. Het sluipt er, in onze moderne samenleving en veeleisende werkomgevingen, heel gemakkelijk in. Een witte ruimte in de agenda komt bij de meeste mensen meestal niet voor. Als alleenstaande moeder destijds (met harmonieuze co-ouderschap) weet ik natuurlijk als geen ander, dat het ongelofelijk veel ballen zijn die in de lucht moeten worden gehouden. Maar ook in deze levensfase is het opletten; er is altijd veel te doen. Hoeveel vijftigers balanceren niet op nog een randje, dat van overspannenheid, dit bijvoorbeeld vanwege de combinatie mantelzorg en werk.
In mijn praktijk komen mensen met allerlei vragen over hun werk en leven, en veel zijn aan het stoeien met bijna uit de bocht, of volledig uit de bocht vliegen. Hierdoor met de neus gedrukt op wat voor een impact dat heeft op geest en lichaam, het alsmaar doorrennen. Het inzicht: zo gaat het dus echt niet meer. Maar hoe of wat gaat dan wel?
Van dit niet weten kun je je heel onrustig gaan voelen; het ene gaat echt niet meer, maar het andere is er nog niet. Een transitie vergt ook energie. Nieuwe ideeën krijgen, ideeën onderzoeken, okay zijn met het even niet weten kost ook weer tijd en energie. Maar wanneer je je creativiteit, in de ruimste zin van het woord, wil laten stromen, je creativiteit de vrije loop wil laten, dan zal je weloverwogen de voorwaarden moeten scheppen waaronder creativiteit ontstaat. Waaronder dus in de vertraging gaan.
Je zult afscheid moeten nemen van het oude pad en een nieuw pad, een niet gejaagd pad en een niet angstig pad op moeten gaan. Wanneer je jezelf afschermt van het gevoel iets te moeten doen en je afschermt van alle digitale prikkels, creëer je een voedingsbodem voor nieuwe ideeën. Die hoeven niet persé goed te zijn natuurlijk, maar het onderzoeken ervan, daar heb je je tijd voor nodig. Je ‘niet storen’ tijd. Dus bewaak die witte ruimte in je agenda, zorg goed voor jezelf wanneer je in een fase van transitie zit, neem de tijd die nodig is. En als je dan toch een antwoord wil hebben voor al die mensen die je vragen stellen als ‘wat ga je nu doen?’ of ‘weet je al wat je gaat doen?’, kun je simpelweg zeggen ‘Ik sta even stil, en dat is een hele vooruitgang.’ Dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar. Om terug te komen in jouw flow, is doorbewegen nodig. Maar anders. Niet in het tredmolentje. Maar, je eigen vliegwiel zijn.
Soms ben je simpelweg te moe, heb je jezelf te veel uitgeput, is het gemakkelijker om te blijven doen wat je altijd al deed
Transitie kost, zoals ik schreef, energie. Er is dus een veilige thuishaven, een afgebakende ruimte, en tijd nodig, te midden van de moderne, snelle wereld vol input en ruis, voordat creativiteit, nieuwe ideeën een kans krijgen. En dus heeft je brein echt tijd nodig om al die verschillende gedachten en dat ene briljante idee tot uiting te laten komen. Jij bent de enige die hier invloed op heeft.
De zomer is een geweldig seizoen om in de vertraging te gaan. Gun je zelf de tijd! Lanterfant de zomer door. En koester het ‘even niet weten.’ Het hoort helemaal bij het proces van onderzoeken. En vanuit deze vertraging word je ook weer meer opmerkzaam wanneer je je openstelt of afsluit. Je openstelt voor die dingen die je pijn doen, waar je blij van wordt, energie van krijgt of waar je je dankbaar voor voelt. Sluit je niet af. Kom tot leven, stimuleer je creativiteit. Ontketen het potentieel wat je in je draagt en heb bovenal het vertrouwen dat je inspanningen worden beloond. Ook al weet je nu nog niet hoe!
Bertolt Brecht zei ‘Ik sta even stil, en dat is een hele vooruitgang.’
Martin Parr maakte de eerste foto en Francesca Patella de tweede:)
Filmtip
Perfect Days is een ontroerende en poëtische mijmering over het vinden van alledaagse schoonheid en verbinding.
